Eskiden bu kadar sık gitmem gerekmezdi, şimdi ne çok gider oldum… Yaşlanıyorum sanırım. Tek tek toprağa veriyorum sevdiklerimi, büyüklerimi, tanıdıklarımı.
Tek tesellim var, ona da teselli denirse tabi; Allah sıralı ölümleri gösteriyor. Yine de yürek dayanmıyor insanın sevdiklerinden ayrılmasına.
Değişik bir yer mezarlık. Sessizlik derler ya, bence sessizlik içinde, yaşarken göremediklerimiz gizli. Sessizliğin garip bir ruhu var.
Her taşın üzerinde yazan kısacık iki satır bir ömrü anlatıyor. Anlatıyor da biz anlıyor muyuz?
Yaptığımız iyilikler, ibadetler hep öldükten sonrası için, peki ya geride bıraktıklarımız. Onlara bir şeyler bırakmayıp, sevgisizlikle gidilecekse istersen günde 5 değil 15 kez ibadetini yap neye yarar?
Ardından dökülen her damla gözyaşını hak etmeli insan. Hiçbir insanın gönlü kalmadan gitmeli öte tarafa. Kırgın tek bir kalp bırakmamalı, ah almamalı, incitmemeli hiçbir kulu…
Biliyorum kolay değil böyle olmak. Hatta belki de mümkün değil. Ama en azından bu fikirle yaşamalı, bu fikir benimsenmeli yaşadıkça…
Cami avlusunda kendi ölümümü düşündüm ilk kez. Musalla taşında son kez bir araya gelmek sevenlerle. Öte yandan hala yaşayan ama görüşmekten aciz, sevdiklerine zaman ayırmaktan acizleri kavuşturma yeriydi cenaze namazım. Ve ağır ağır yüklenip arabaya, toprağa verilmeye birkaç dakika kala son kez tek tek görebilecek miydim sevdiklerimi? Ben hiçbir kapalı yerde kalamazken sığacak mıydım o küçücük çukura? Cismin gitse de adım ne kadar daha anılacaktı? Tek tek sevenlerim de öldüğünde ha yaşamışım ha yaşamamışım…unutulup gidecek miyim?
Bunu istemiyorum. Yani ölmeyi değil, unutulmayı istemiyorum. Tanıdıklarım unutmasa bile yaşadıklarımızı daha sonraki birkaç nesil de bilmeli beni. Bir şey yapmalı iyilikle, güzellikle ve her daim dua alarak ölürken bile yaşamak için. (Allah’ım sen bunu bana nasip et.)
Sözü çok olanın, yalanı çok olur imiş. Yalansız, doğru, düzgün ve dürüst yaşam dileği var bu yazıda.
Aşk’ınız daim olsun, kötülükler ve telaşlar sizden uzak olsun da işleriniz rast gelsin...
Tek tesellim var, ona da teselli denirse tabi; Allah sıralı ölümleri gösteriyor. Yine de yürek dayanmıyor insanın sevdiklerinden ayrılmasına.
Değişik bir yer mezarlık. Sessizlik derler ya, bence sessizlik içinde, yaşarken göremediklerimiz gizli. Sessizliğin garip bir ruhu var.
Her taşın üzerinde yazan kısacık iki satır bir ömrü anlatıyor. Anlatıyor da biz anlıyor muyuz?
Yaptığımız iyilikler, ibadetler hep öldükten sonrası için, peki ya geride bıraktıklarımız. Onlara bir şeyler bırakmayıp, sevgisizlikle gidilecekse istersen günde 5 değil 15 kez ibadetini yap neye yarar?
Ardından dökülen her damla gözyaşını hak etmeli insan. Hiçbir insanın gönlü kalmadan gitmeli öte tarafa. Kırgın tek bir kalp bırakmamalı, ah almamalı, incitmemeli hiçbir kulu…
Biliyorum kolay değil böyle olmak. Hatta belki de mümkün değil. Ama en azından bu fikirle yaşamalı, bu fikir benimsenmeli yaşadıkça…
Cami avlusunda kendi ölümümü düşündüm ilk kez. Musalla taşında son kez bir araya gelmek sevenlerle. Öte yandan hala yaşayan ama görüşmekten aciz, sevdiklerine zaman ayırmaktan acizleri kavuşturma yeriydi cenaze namazım. Ve ağır ağır yüklenip arabaya, toprağa verilmeye birkaç dakika kala son kez tek tek görebilecek miydim sevdiklerimi? Ben hiçbir kapalı yerde kalamazken sığacak mıydım o küçücük çukura? Cismin gitse de adım ne kadar daha anılacaktı? Tek tek sevenlerim de öldüğünde ha yaşamışım ha yaşamamışım…unutulup gidecek miyim?
Bunu istemiyorum. Yani ölmeyi değil, unutulmayı istemiyorum. Tanıdıklarım unutmasa bile yaşadıklarımızı daha sonraki birkaç nesil de bilmeli beni. Bir şey yapmalı iyilikle, güzellikle ve her daim dua alarak ölürken bile yaşamak için. (Allah’ım sen bunu bana nasip et.)
Sözü çok olanın, yalanı çok olur imiş. Yalansız, doğru, düzgün ve dürüst yaşam dileği var bu yazıda.
Aşk’ınız daim olsun, kötülükler ve telaşlar sizden uzak olsun da işleriniz rast gelsin...
Facebook Yorum
Yorum Yazın