Molla Demokrasisi (Korumalı Görünüm)

Freedom House’a göre, bugün dünyada bu yüzyılın başında olduğundan çok daha fazla sayıda seçim demokrasisi var. Lakin dünyanın dört bir yanındaki demokrasi devletleri çok sıkıntılı.....

Gelişmekte olan ülkelerde onlarca yeni demokrasi kök salmak için mücadele ediyor ve elbette ABD de dahil olmak üzere birçok eski demokrasi sorunlu. Demokratik geçişlerin doğal olarak olumlu yönde ilerlediği ve kurulan demokrasilerin geriye doğru yuvarlanmadığı teorisi artık su kaldırmıyor...

Molla demokrasisi...

Yirminci yüzyılda, ülke üç büyük siyasi karışıklığa maruz kaldı; 1905-1911 Anayasal Devrimi, 1951-1953 petrol kamulaştırma hareketi ve 1978-1979 İslam Devrimi. Her biri diğerlerinden farklı gibi görünse de hepsi yolsuzluğa, yanlış davranışa ve otokrasiye tepki oluşturdu.

Bunların hepsi bir şekilde demokratik hükümet için bir özlem ile nitelendirildi. Ancak her seferinde bu özlem hayal kırıklığına uğramıştı.

1906 Anayasası, Şah’ın gücünü kontrol etmek ve İran halkına kendi ülkesini nihai kontrol altına almak için bir parlamento kurdu. Yirmi yıl sonra şah bir kez daha mutlak bir hükümdar olarak karar aldı, parlamento lastik bir mühür haline geldi ve yeni anayasa büyük oranda göz ardı edildi.

1951-1953 hareketi, esasen İran’ın petrol endüstrisinin ulusallaştırılması talebiyle ve daha sonra İngiliz hükümeti tarafından kontrol edilmek üzere harekete geçirildi.

Lideri Başbakan Muhammed Musaddık, bir askerden, bir ordudan ve otoriteden ziyade iyi bir reformcu ve iyi bir parlamenterdi...

1953’te Musaddık, CIA ve İngiliz istihbaratı tarafından tasarlanan bir darbeyle devrildiğinde, bir kez daha bazıları demokrasi ihtimalinin kesildiğini düşündü. Bu devrilmenin ardından Şah tahtını korudu, hemen ardından, politik faaliyetler adına kraliyet tarafından yapılan bir darbe izledi...

Misagp Parsa, baskı güçlerinin neden İran’ın demokratik dürtülerini ve demokrasinin İran’da nihai olarak nasıl ortaya çıkabileceğini üstlendiğini inceler. Anayasal Devrim ve petrol kamulaştırma hareketinden bahseder...

Ancak ana odak noktası, 1978-1979 İslam Devrimini başarısız demokratik bir vaat olarak görüyor. İslam Cumhuriyeti’nin niteliği göz önüne alındığında, eğer demokrasi İran’a gelirse, kademeli bir reform değil, devrim yoluyla bunu yapar görüşünde...

Parsa, İslam Devrimi’nin makul bir şekilde demokratik bir hükümete yol açabileceğine ve geniş bir koalisyon tarafından sağlanabileceğine inanıyor...

Üniversite öğrencileri, esnaf, tüccarlar, entelektüeller ve mavi-beyaz yakalı işçiler, geniş ve çeşitli kalabalığın sokaklara taşınmasıyla... Fakat İslam bayrağı altında devrim için yürüdükten daha sonra İslam cumhuriyeti kurmaya oy verenler dahi, din adamlarının daha sonra kuracakları aşırı teokrasiyi tahmin etmemişlerdir.

Hareketin lideri Humeyni, birçoğunun demokratik bir kuralla desteklediğine, basın özgürlüğüne ve ifade özgürlüğüne bağlı olduğuna ve ülkenin yönetiminde veya diğer din adamlarının hükümeti yönetmesine ilgi duymadığına inanmaktaydı...

Ancak, Parsa, 1978-1979 yıllarında birçok kişinin demokratik isteklerini vurgulayarak yürüdüğünü, ancak Humeyni’nin din adamlarının yöneteceği bir İslam devleti fikrine kendisini adamış gerçeğiyle acı bir biçimde yüzleştiklerini kaydetmişti.

Humeyni, şüphesiz, 1978’de Paris’teki kısa sürgün süresince etrafında toplanan laik danışmanlar tarafından koçluk edilerek anlatılan demokrasi ilkelerine sadece kulak kabartmış ve anlaşılan o ki, demokrasinin erdemine gerçekte hiçbir zaman inanmamıştı.

Humeyni, 1970 yılında Irak’a sürgün edilmesiyle oluşan İslami hükümet üzerine yaptığı ünlü tezinde, din adamlarının İslam devletinde hüküm sürmesi gerektiğini söyledi. Paris’te yaşadığı dönemde bile, şeriatın gerçek İslami bir hükümette üstün olması konusunda ısrarcıydı. Monarşinin yıkılmasından sonra İranlılar, açıkça İslami bir cumhuriyet ve bir ruhban sınıfı olan Humeyni’nin tepesine yerleştirilen bir anayasa için çok büyük çoğunlukta oy kullandılar.

Devrimci projenin merkezine “velayet-i fakih doktrinini”yerleştiren Humeyni, bir İslam devletinin nihai gücünün en seçkin yaşayan İslam hukukçusuna verilmesi gerektiği fikrini ve kanunların temel çerçevesinin, adli sistemin ve ülkenin yönetimine dair ana meselelerin hep din adamları tarafından şekillendirilmesi gerektiği düşüncesini hep bu doktrinden mülhem olarak hayata geçirdi.

Humeyni ve müttefikleri bir teokrasi kurmak için harekete geçti. İran’ın yeni lideri görünürde fakirlerin ve ezilenlerin lehine adalet dağıtıcı ve merhametli bir figüre yaraşır politikalar benimsemesine rağmen, rakip iddia makamlarını acımasızca ortadan kaldırmaya başladı.

Baskı, İslam Devriminden bu yana İslam Cumhuriyeti’nin belirgin bir özelliği olarak kaldı, ancak muhalefet asla ortadan kaldırılmadı.

İktidar mücadelesinin başladığı bu dönemde Humeyni, iktidarını dini polis üzerinden tahkim etmeyi tercih etti. İran’ın İslami karakterini korumaktan sorumlu normal ordu yanında bulunan paralel askeri güç olan İslam Devrimci Muhafız Koordinatörlüğü ve cankurtaran grubu Ensar-ı Hizbullah, güvenlik mimarisinin en önemli unsurlarını teşkil etmekteydi.

Bu grupların üyeleri muhalif toplantıları aksatırken, yeni gelişmekte olan rejimi, emri eleştiren gazeteleri kapattı ve Humeyni’nin “şeytanın partisi” olarak nitelendirdiği Kürt Demokrat Partisi de dahil olmak üzere muhalefet örgütlerini yasakladı.

Yüzlerce Kürt çatışmada öldü ve pek çok Kürt de Devrim Muhafızlarına muhalefet veya “Allah’a karşı savaş yapmak” gibi suçlardan mahkûm edildikten sonra idam edildiler. Etnik azınlıklar adına kampanya düzenleyen diğer hareketler de benzer bir kaderle bir araya geldi. Nihayet, Humeyar’daki din adamları eski müttefiklerine bile karşı döndüler…

Humeyni’nin ilk başbakanı Mehdi Bazargan’ın liderliğindeki Ulusal Cephe ve İran Özgürlük Hareketi gibi Mücahid-i Halk gibi radikal sol gruplar ve daha ılımlı olanlar, ilk başlarda Humeyni’ye destek verdi, ancak birkaç ay içinde , kendilerinin rejimin hedefinde buldular.

52 kişiyi bir yıldan fazla rehin aldılar…

Devrimin ardından ülkenin ilk cumhurbaşkanı, devrimcilerin Tahran’daki ABD elçiliğinde 66 Amerikalıyı tuttuğu Kasım 1979’da başlayan kriz sırasında ılımlı bir yol çizmeye çalışan Abolhassan Bani-Sadr adlı biriydi.

Popüler bir liberal din adamı olan Ayetullah Mahmud Taleganimarjinalize edildi. Velayat-e fakih doktrinini reddeden Büyük Ayetullah Kazem Şeriat-Madari ev hapsinde tutuldu.

1981’de Humeyni’nin torunlarından birisi BBC’ye, İslami hükümetin “Şah ve Moğollarınkinden daha kötü” olduğunu söyledi ve rejimi “insanları öldürmek veya onları gerekçe göstermeksizin hapse atmak” ile suçladı.

1997’de Muhammed Hatemi, büyük sosyal, siyasi ve basın özgürlüğü vaatleri ve çoğunlukla hukukun üstünlüğü ve gizlilik haklarına saygı ile cumhurbaşkanı seçildi. Hatemi devrimci değildi…

İslam Cumhuriyeti’ni yıkmak veya rejimin temellerine meydan okumak istemedi. Ancak basında ve siyasi faaliyetlerde kontrolleri hafifletmeye, güvenlik kurumlarıyla yüzleşmeye ve pazar odaklı ekonomik gündemi ilerletmeye çalıştı.

Ancak muhafazakar güçlerin baskıcı taktiklerini yoğunlaştırdığını ve Hatemi’nin reformist anının kısa sürede kanıtlandığı görüldü. Geri tepme, önde gelen ılımlılara karşı bir dizi misilleme ile 1998’de başladı.

O yıl, evlerinde iki reformist lider öldürüldü ve Tahran’ın değişik yerlerinde öldürülen iki laik muhalif yazarın cesetleri bulundu. Güvenlik kuruluşları tarafından yaygın şekilde inanıldığı üzere öldürüldü. Önde gelen bir din görevlisi veHatemi’nin içişleri bakanı Abdullah Nuri ve Tahran belediye başkanı Ghatamhossein Karbaschi ve Hatemi destekçisi, sarsılmış suçlamalardan ötürü hapse atıldı.

Ertesi yıl İran, yakın tarihindeki en büyük protestolarından birine şahit oldu. Temmuz ayında mahkemeler popüler, özgürlükler eğimli bir gazete Salam’ı kapattıktan sonra Tahran Üniversitesi’nde protestolar patladı. Rejim, sabaha karşı güvenlik güçlerini yurtlara göndererek öğrencileri yataklarında darp ederek tepkisini gösterdi.

Tahran Üniversitesi’ndeki ilk protesto ve darbe gerekli kıvılcımı sağladı. Gelecek altı günde, bu huzursuzluk ülke genelindeki kasaba ve şehirlerdeki üniversitelere yayıldı. Öğrenci liderleri, basın özgürlüğü, siyasi tutsakların serbest bırakılması ve hükümetin hesap verebilirliği çağrısında bulunan taleplerini artırdı.

“Diktatörler yıkılın” gibi sloganlar attılar ve hatta en üst düzey lideri Ali Hamaney’i istifaya çağırdılar.

Ancak, protestolar yaygınlaştıkça ve daha radikalleştiğinde, resmi tavır hızla değişti. Göstericileri darp etmek için Devrim Muhafızları’ndan gelen paramiliter güçler gönderildi. Polis çok sayıda öğrenciyi tutukladı. Bazıları ortadan kayboldu. Üst düzey yetkililer öğrencileri “ayak basanlar ve haydutlar” olarak etiketlediler. Hamaney, “iflas etmiş siyasi gruplar tarafından desteklenip, yabancı düşmanlar tarafından teşvik edildiğini” iddia etti.

Olaylar 2005 yılında Hatemi’nin görev süresinin sonuna kadar devam etti. Düzinelerce reform yanlısı eylemci tutuklandı. Muhafazakarlar tarafından kontrol edilen anayasal bir gözlem örgütü olan Muhafızlar Konseyi, kadınları ve sivil haklarını genişletecek ve güvenlik güçlerinin üniversite kampüslerine girmesini önleyecek kanun tasarıları da dahil olmak üzere parlamentonun çıkardığı sayısız ilerici yasayı veto etti.

2004 seçimlerinde onlarca reformist adayın Konsey tarafından diskalifiye edilmesinden sonra muhafazakar çoğunluk kazandı. Gelecek yıl yapılacak cumhurbaşkanlığı seçimlerinde kazananlar, “devletin otoriter doğasını artıran ve siyasi reform için kısa umutları kesen politikalar izleyen” bir popülist olan Mahmud Ahmedinejad’dı. Yeni cumhurbaşkanı önemli değişikliklerin getirilmesi için zaman kaybetmedi. Siyasetin ve toplumun militarizasyonuna devlet çıkarını yansıttığını söyledi.

2009 yılında, devrim Muhafızlarının en üst düzey lideri ve birçok komutanı da dahil olmak üzere iktidar kurulu tarafından örtülü olarak desteklenen Ahmedinejad, ikinci bir dönem için Devlet Başkanı seçildi... İki tanınmış siyasetçi tarafından tehdit edildi; eski başbakan Mir Hüssein Musavi ve parlamentonun önde gelen din işleri bakanı ve eski parlamento konuşmacı Mehdi Karroubi...

Her ikisi de parlamentonun kurucu figürleri, fakat her ikisi de reform platformları ve İran’ın uluslararası izolasyonunun sona erdirilmesi için kampanya yürütüyorlardı. Musavi’nin kampanya gösterileri özellikle büyük ve ilgi çekiciydi.

Oylama arifesinde, muhalefet toplantılarının büyüklüğü, Musavi’nin taraftarlarının coşkusu ve oy verme günündeki geniş katılımın tümü, Musavi’nin zaferine işaret etti. Ancak sonuçların şüpheli bir şekilde erken saatlerde ilan edildiği ve seçimi kazananın Ahmedinejad olduğu ilan edildi.

Ve bugün...

Rejim, 2009’daki tecrübelerinden öğrenmiş görünüyor. 2013’te Ruhani’nin seçimine izin verildi ve oyda bariz bir müdahaleyi önledi. Rejimin bu uyarısı ve İranlıların Arap Baharı, Mısır, Suriye, Yemen ve İran’ın komşuları Afganistan ve Irak’ta gördükleri bozukluk kademeli reform yoluyla değişim tercihlerini güçlendirdi ve kurşunla değil, sandıkta başardı...

Ve son olarak;

İran’da başlatılan protestoların nerelere gidebileceği ile ilgili bir çoğumuzun bir takım fikirleri var... Protestocular sokaklara dökülerek gayri milli hasılası 350 milyar dolarlık ülkeyi pahalılık bahanesiyle alt üst ediyor... Bir bakıma İran’da bizim “Gezi” diye tabir ettiğimiz ağaç bahanesiyle ülkenin milli değerlerinin hedef alındığı o talihsiz durumu yaşıyor... Bu durumun sonunda bölgede ne tür dengeler değişecek, yaşayıp hep birlikte göreceğiz...