İyi ki Beşiktaşlıyız

Geçenlerde bir email göndermişti bir arkadaşım. Fenerbahçeli bir baba ile oğlu arasında geçen bir dialogu bu ay sizlere bunu paylaşmak istedim. Nasıl olsa Avrupa da kayıp, fakat ligde rüzgar gibi esen bir takımdan bahsetmeyi analizleri ligin arasına saklamayı düşünürken bu dialogu aktarıyorum sizlere. 

OĞUL:Baba Biz neden fenerliyiz ?

BABA:Benim babam da fenerliydi.. Dedem de fenerliydi.. Onun babasıda öyleymiş.. Türkiye’nin en büyüğü Fenerbahçe’dir.. Ve hepimiz fenerliyiz 

OĞUL: Hastane dönüşü Beşiktaş’ın maçına gidelim mi baba? 

BABA : Neden oğlum? Hem orası çok kalabalık olur.. Doktorlar mikroptan uzak durmamız gerektiğini söylüyor biliyorsun.. 

OĞUL: Baba hiç senden bişey istedim mi şuana kadar.. Hiç birşeyi yapamadın diye ağladın mı? Doktorların hep istediklerini yaptık.. Bir kez ben istiyorum diye beni hastane dönüşü bu maça götürür müsün? 

BABA: Annene ve doktorlara söylemeyeceğiz ama.. 

OĞUL: Tamam.. Saçlarımın döküldüğü belli olmasın.. Beşiktaş şapkası da alırmısın peki.. 

BABA : Alırım oğlum.. Sen ne istersen alırım.. (Babamın yanaklarından birkaç damla yaş akar) 

OĞUL: Neden ağlıyorsun baba.. Beşiktaşlı olmayacağım.. Sadece onların maçına gitmek istiyorum.. 

BABA: Eğer sen mutlu olacaksan.. Beşiktaşlı da oluruz oğlum.. 

OĞUL : Biz o gün hastane dönüşü kaderimizi yol üstünde bulduk.. 

Ben o gün simsiyah bir hayattan bembeyaz bir hayata babamın omzunda merhaba dedim. Çoğu doktor benim nasıl hangi şartlarda iyileştiğimi araştırdı.. Ve bir çoğu ‘bu sadece mucize’ dediler.. O günden beri babam iyileşmemi Beşiktaş’a bağlar.. Bense babamın ‘sen istersen Beşiktaşlı da oluruz oğlum’ derken gözlerinde biriktirdiği gözyaşlarına bağlarım.. Senelerdir hiç kaçırmadığım Beşiktaş maçlarında tedavi olduğumu ve o küçük çocuğun babasının omzundaki saçsız ama mutlu halini hissederim.. Seneler sonra ‘Beşiktaşlı’ yaşlı babamı maça götürdüm.. Yenemedik ama çıkışta ‘iyi ki BEŞİKTAŞLIYIZ’ dedik evimize dönerken..