Dünya beş’ten büyüktür diye haykırdığında bizim rehsicumhur mevcut durumumuzu göz önümüze getirdiğimizde eyvah zinde güçler şimdi tepemize biner diye aklımızdan geçmiştir. Mazlumların sesi olacağız dediğinde önce kulağa hoş gelse de ürpertiler çoğaldı sanırım. Ne kadar ürpersek de bu sorumluluk boynumuzun borcu bundan kaçma şansımız yok. İşte Suriye, Arakan , Somali akabinde Katar’da yaşananlardan kaçma şansımız yok. Barzani’ye ne kadar kızarsak kızalım Sülaymaniye’de deprem olduğunda ilk önce bizim olmamız gerekiyor. Tabikide öyle oldu zaten. Belki teknolojik, askeri ve ekonomi olarak dünyanın beş büyük süper gücünden zayıf olabiliriz bu bizim eksik tarafımız olabilir ama yine de mazlumların sesi olma zorunluluğumuz var ya Rabbim bir yerden açığımızı kapar umudundayız her zaman. İşte karşılıklı güçler dengesinde noksan tarafımızı düşünürken Japon çocuğun hikayesi düştü aklıma aktarayım sizlere.
Hikaye şöyle kısaca.. Japonya’da bir çocuk 10 yaşlarındayken bir trafik kazası geçirmiş ve sol kolunu kaybetmiş. Oysa çocuğun büyük bir ideali varmış. Büyüyünce iyi bir judo ustası olmak istiyormuş. Sol kolunu kaybetmekle birlikte, büyük bir depresyona girdiğini gören babası, Japonya’nın ünlü bir Judo ustasına gidip yapılacak bir şeyin olup olmadığını sormuş. Hoca: Getir çocuğu, bir bakalım, demiş. Ertesi gün baba-oğul varmışlar hocanın yanına. Hoca çocuğu süzmüş ve: Tamam demiş. Yarın eşyalarını getir, çalışmalara başlıyoruz. Ertesi gün çocuk ulaştığında hocası ona bir hareket göstermiş ve “Bu hareketi çalış” demiş. Çocuk bir hafta aynı hareketi çalışmış. Sonra hocasının yanına gitmiş. Bu hareketi ögrendim başka hareket göstermeyecek misiniz?” diye sormuş. Hocanın cevabı: Çalışmaya devam et olmuş… 2 ay, 3 ay, 6 ay derken çocuk okuldaki bir senesin doldurmuş. Çocuk bu bir yıl süresince hep o aynı hareketi tekrarlamış .Hocanın yanına tekrar gitmiş: Hocam bir senedir aynı hareketi yapıyorum bana başka hareket göstermeyecek misiniz?– Sen aynı hareketi çalış oğlum. Vakit gelince yeni harekete geçeriz. 2 yıl, 3 yıl, 5 yıl derken çocuk judodaki 10. yılını doldurmuş. Bir gün hocası yanına gelip, “Hazır ol!” demiş… “Seni büyük turnuvaya yazdırdım. Yarın maça çıkacaksın!” Delikanlı şok olmuş. Hem sol kolu yok aynı zamanda judo da bildiği tek hareket var. Ünlü judocuların katıldığı turnuvada hiçbir şansının olmayacağını düşünmüş; ama hocasına saygısından ses çıkarmamış. Turnuvanın ilk günü delikanlı ilk müsabakasına çıkmış. Rakibine bilmiş olduğu tek hareketi yapmış ve kazanmış. Derken, ikinci, üçüncü maç… Çeyrek final, yarı final ve final…Finalde delikanlının karşısına ülkenin son on senenin yenilmeyen şampiyonu çıkmış. Tam bir üstat, delikanlı dayanamayıp hocasının yanına koşmuş… “Hocam hasbelkader buraya kadar geldik ama rakibime bir bakın hele.. Bende ise bir kol noksan ve bildiğim tek bir hareket var.. Bu kadar bana yeter.. Bari çıkıp ta rezil olmayayım izin verin turnuvadan çekileyim.”– Olmaz demiş hocası. Kendine itimat et, çık dövüş. Yenilirsen de namusunla yenil. Çaresiz çıkmış müsabakaya. Maç başlamış. Delikanlı gene bilmiş olduğu o tek hareketi yapmış ve tak! Yenmiş rakibini şampiyon olmuş. Kupayı aldıktan sonrasında hocasının yanına koşmuş:– Hocam iyi mi oldu bu iş? Benim bir kolum yok ve bildiğim tek bir hareket var. Nasıl oldu da ben kazandım?– Bak oğlum 10 yıldır o hareketi çalışıyordun. O denli çok çalıştın ki, artık yeryüzünde o hareketi senden daha iyi yapan hiç kimse yok .Bu bir. İkincisi de o hareketin tek bir karşı hareketi vardır. Onun için de rakibinin senin sol kolundan tutması gerekir! Bunu özetleyen fert bir de şunu ekledi: “ İnsanların eksiklikleri kimi zaman, aynı zamanda en güçlü tarafları olabilir.
İşte bizim teknolojik, askeri ve ekonomik üstünlüğümüz olmasa da mazlumların sesi olma mirasımız bizim en güçlü tarafımız aslında. Dünyada yaşanan zulme ne kadar çok ses çıkarırsak o kadar cevap ve yardım alacağımız aşikar.
Hayırlı işler dileği ile Rabbim yar ve yardımcımız olsun.
Facebook Yorum
Yorum Yazın