Halk Temizlik Bekliyor

Bazı aklı evvellerin hâla “tiyatro” dediÄŸi bu darbe giriÅŸiminde, dünyadaki en ünlü film yönetmenlerinin bile akıl edemediÄŸi görüntüler mevcuttu. Ne olduÄŸunu anlayınca sokaÄŸa ilk fırlayanlar da ErdoÄŸan’ın çaÄŸrısından önce bunu yapmıştı. Türkiye’de ilk kez olan bir durumdu bu ve darbecilerin de ÅŸaÅŸkınlığına neden oldu.

Zaman geçtikçe, incelenen bazı sosyal medya hesaplarında Temmuz vurgularının olması da tesadüf deÄŸildi. Bir üniversitenin rektörü 15 günlük erzak depolamıştı üniversiteye ve attığı twitte ise Temmuz’un yakıcılığından bahsediyordu. Darbeci bir rektörün üniversiteye katacağı ne olabilirdi? 

Acaba Kadıköy ve BeÅŸiktaÅŸ’da tankları alkışlayanların, özgürlükten anladıkları neydi?  Üniversitelerde, kamu dairelerinde, yargıda ve emniyette görev almış FETÖ’cülerin, ülke yararına istedikleri acep neydi de böyle bir iÅŸe kalkıştılar?

Kimdi bunlar; neydi dertleri, hangi yasalardan muzdariptiler ve hangi yönetim biçimini getireceklerdi?  Åžimdiye kadar, Devlet’in uygulamalarından rahatsız olan kiÅŸi, grup ya da etnik unsur olduÄŸunu biliyoruz. Bir PKK’nın bile kendine eleman bulmasında, geçmiÅŸin payı büyük. Peki ya FETÖ’nün üyeleri? Bu darbe ile ÅŸuanda sahip olmadıkları hangi hakkı elde edeceklerine ikna edilmiÅŸlerdi de buna destek oldular acaba?

Örgüt üyelerin çoÄŸunun ortak özelliÄŸi, çalınan sorular sayesinde elde ettikleri mevkilerdi. Dolayısıyla böyle bir suçu iÅŸleyenin, tüm ömrünü ipotek ettirmesi kaçınılmazdı. SaÄŸlam ve vicdanlı bir kiÅŸiliÄŸin, bu yönteme baÅŸvurması imkânsızdır. Oysa hırsızların, onlardan istenileni yapmama seçenekleri hiç olmayacaktı.

Bu korkunç darbe giriÅŸimine karşı koyanların arasında kadın kahramanların olması, özellikle örtülü kadınların başı çekmesi de bazı çevreler için ezber bozucuydu. ÇarÅŸaflı kadının kamyonuyla yola çıkması, köprüdeki genç annenin askerle cebelleÅŸmesi, bacağı kopan baÅŸka bir kadının aÄŸlatan cesareti, tankın altına yatan insanların görüntüleri, unutulmayacak karelerdi.

Bu bir ölüm kalım meselesiydi ve keÅŸke kendilerini solcu ve demokrat olarak tarif edenler de bunu okuyabilselerdi. Ne var ki yine çok kiÅŸi hayal kırıklığı yarattı. Aslında, o “çok kiÅŸi” uzun süredir yok hükmündeydi ve yine yerini korudu. “Darbeyi kınama” mitingi yapanlar bile dolaylı olarak kendi darbecilerini övdüler.

Meydanlarda, bu hengamede en çok ErdoÄŸan’a güvendiklerini söyleyen bazı kiÅŸilerin, özellikle yazmamızı istedikleri talepleri ÅŸuydu: Haftada bir, ErdoÄŸan ile direkt iletiÅŸim kurabilecekleri  halk günü olmasını istiyorlardı. Özellikle bunu yazmamızı istediler.

EÄŸitimli ve dil bilen kesimin aksine, darbeye karşı olmak konusunda da oldukça netlerdi ve bir “ama”ları yoktu. Dikkati çeken baÅŸka ÅŸey de, asker ve polise karşı toptancı bir yaklaşımları yoktu. Bu da sokaÄŸa çıkan sol gruplardan onları ayırt ediyordu. Hiç bir yer yaÄŸmalanmadı, kaldırım taÅŸları sökülmedi, araçlar zarar görmedi, kimse kimseye sarkıntılık etmedi, Gezi’de yaÅŸanan tecavüz vakaları yaÅŸanmadı.  Her kesimden insan, birbirlerine tebessüm ederek, meydanlarda tepkisini koydu ortaya.

Batı’ya gelince... Yine siyasetçileri de, medyası da Mısır darbesinde olduÄŸu gibi sınıfta kaldı. Üç gün sonra yarım ağız kınamalar ve kibirli yaklaşımlar dikkatten kaçmadı. Fransa’da OHAL ilan edilmesine sessiz kalan Batı, yaÅŸanan vahÅŸet karşısında Türkiye’de ilan edilen OHAL konusunda kaygılarını bildirdiler.

Oysa OHAL kararını alan bu kez halktı ve bürokratik oligarÅŸiye bir ders verilecekti. Yani, Hükümet ezber bozmaya devam ediyordu. Ä°lk tepkiler, ön yargılıydı ve halkın gece boyu sokakta olduÄŸu unutuluyordu. Tabiri caizse bu OHAL de bir sivil OHAL’di.

Elbette böyle zamanlarda, iftiradan korkanlar da vardı ancak, 17-25 Aralık kalkışmasından sonra da bu örgüte biat edenlerin,  önemli kademelerde olmasından da, bu saatten sonra halk kaygılıydı ve kolayca kimseye güvenmeyecekti.

KeÅŸke yanılsaydık... KeÅŸke bunlar da tıpkı Kemalistlerin demokrasi ve laikliÄŸe verdiÄŸi zararı dine vermeselerdi.  Yine de tüm bunların yaÅŸanması, birçok kavramın altının doldurulmasına yarayacaktır. Tabii bu bir süreçtir ve eÄŸitimde reform gerektirir.

Bu darbenin arkasında ÅŸüphesiz “bizim çocukların” velileri vardı. Bu delice özgüven patlaması da buradan geliyordu. Zira, ABD/ Batı, sadece Kemalistlerden bir ekip kuracak deÄŸildi ve yedek oyuncu bulundururdu. Birbirine düÅŸman gibi görülen iki kesimden de “bizim çocukları” olabilirdi ve bunu da birçok açık ya da gizli iÅŸgal ettikleri ülkelerde uyguluyorlardı.

 Bu yüzden, ideolojik farklılıkları varmış gibi görünse de; PKK, DAEÅž, DHKP-C  ve FETÖ de aynı babanın çocuklarıdır.  Kemalistler de tek evlat deÄŸilmiÅŸ meÄŸer ve bu düÅŸ kırıklığı ile zor toparlanırlar!

Artık devletin bağırsakları, kimseye acımadan temizlenmeli. BaÅŸarılı bir detokstan sonra, saÄŸlıklı bir beden için iyi beslenmek ÅŸart. 

Halkın yürüyüÅŸü, bir devrimdi. Åžimdi sıra idrak, irfan ve feraset sahibi aÅŸçıların mutfaÄŸa girmesinde. Bunun için de hareketin liderinin etrafındaki çalışma arkadaÅŸlarına her daim dikkat etmesi gerekiyor.

Şerler, hayırlara vesile ola!