“(…) Referandum inadı üzerine bu durumla karşılaÅŸtık. Kerkük’te referandumun yapılmamasını, savaÅŸ ve ÅŸiddetten uzak tutulmasını talep ettiÄŸimiz vakit ihanetle suçlandık. Yine referandumdan önce, BaÄŸdat ile Kerkük sorununu çözmek için diyaloÄŸa geçilmesini ve müzakereyle sonuca varılmasını talep ederken, ihanetle suçlandık.” (Ala Talabani)
“Kerkük’te yaÅŸananların sebebi, bazı siyasilerin tek taraflı hareket etmesidir. Tek taraflı hareket etme durumu, PeÅŸmergelerin topyekün geri çekilmesine sebep oldu. Bu geri çekilme de karşılıklı bilgilendirme çerçevesinde gerçekleÅŸti. Erbil ve BaÄŸdat arasındaki temas hattı, Musul’u DEAÅž’tan kurtarma operasyonundan önceki sınıra geri döndü.” (Mesut Barzani)
BÄ°RBÄ°RÄ°NÄ° suçlayan iki Kürt siyasetçiyi bırakıp, bu noktaya nasıl gelinmiÅŸ bir göz atalım:
IKBY’deki referandum kararı, toplamda 111 milletvekilinden 65’inin katıldığı oturumda yüzde 8’lik bir farkla kabul edilir. Ancak; IKBY’de muhalefetin başını çeken Goran (DeÄŸiÅŸim) Hareketi, Ä°slami Toplum Partisi (Komel), Ä°slami Hareket Partisi (Bizotnava), Irak Türkmen Cephesi (ITC) ve Hristiyan AÅŸuri Demokrat Partisi referandum kararı alınan oturumu boykot ettiler.
Ä°ran destekli GORAN Hareketi Grup BaÅŸkanvekili Bırzo Mecid ise tepkisini ÅŸöyle gösterdi:
“Meclis’te yasalara aykırı bir ÅŸekilde oturum düzenlendi. KDP’nin kararıyla mecliste darbe yapılarak kapısına kilit vuruldu. Åžimdi ise hiçbir uzlaşı ve yasal bir mekanizma olmadan meclisi açtılar. Bu, herhangi bir yasal dayanağı olmayan Yüksek Seçim ve Referandum Komisyonu’na destek vermenin dışında bir ÅŸey deÄŸildir. Meclis, halkın iradesi yerine siyasi partilerin dayatmasına maruz kalmıştır.”
Bu ÅŸekilde yapılan referandum sonrası, Hükümette yer alan GORAN üyesi bazı bakanlar ve meclis baÅŸkanı görevlerinden alınarak, kiminin Erbil’e girmesi dahi Barzanilerce yasaklandı.
Referanduma karşı olmayıp resmi olarak bunu açıklayan tek ülke Ä°srail olurken, BaÅŸta ABD, Ä°ngiltere, Almanya olmak üzere, öncelikle Irak, Ä°ran ve Türkiye de buna karşı çıktılar.
Türkiye, aslında uzun süre sessiz kaldı. Bu, çoÄŸu çevrede örtülü bir destek olarak algılandıysa da anlaşıldı ki; süreç, yoÄŸun baÅŸarısız ikna görüÅŸmeleriyle geçmiÅŸ.
Burada bir parantez açarak, Barzani’ye ErdoÄŸan’ın buradaki sert muhalefeti de göze alarak nasıl destek çıktığını, oradaki kalkınmada nasıl bir rol oynadığımızı, Maliki zamanında Barzani’yi tehdit eden Irak’a karşı yine nasıl savunduÄŸumuzu unutmayalım.
Diyarbekir’de, Barzani’nin eli tutularak Kürtçe Türküler dinlerken, bir kesimce“vatan haini” ilan edilen de yine ErdoÄŸan’dı.
Daha birkaç ay önce, EsenboÄŸa’da Irak bayrağının yanında federasyon IKBY bayrağının asılmasıyla da kopan kıyametlere karşı duran AK Parti kurmaylarıydı. Çalışanlarının maaÅŸlarını ödeyemeyen Barzani’ye yardım eden de yine Türkiye idi.
Bölgede, tüm sürtüÅŸmelere raÄŸmen, her ne kadar Kürtler bundan hoÅŸlanmasa da, Barzani’ye kardeÅŸlik yapan sadece Türkiye idi. Dolayısıyla, akıllıca birlikte hareket etmek dururken, yukarıda da belirttiÄŸim gibi öncelikle Kürtler bile kendi arasında anlaÅŸamamışken, –ama kiÅŸisel ikbal, ama maceraya atılmak deyin– bu konjonktürde en son yapılacak ÅŸey yapıldı.
ErdoÄŸan; “Elindekileri de kaybedeceksin, vazgeç!” derken; karşı olunan Kürt varlığı deÄŸil, tam tersine basiretsiz siyasetçiler yüzünden kazanımların da kaybedileceÄŸi öngörüsüydü.
Türkiye’nin, komÅŸusu olan bir ülkenin bütünlüÄŸünü savunması anlaşılır olmalı ki; aynı ÅŸey AB ülkeleri için de mevcut. Hala; ‘Katalonlar, bağımsız olmalı’ diyen bir AB ülkesi duymadım. Tam tersine, baÅŸta Fransa olmak üzere, bunun Birlik için sorun olacağı vurgulandı.
Bununla beraber, üslup ve tarz daha sonra yumuÅŸatılsa da, Kürtler’in kırılmasına neden oldu. Zira; sayfamda, Türkiye’den bağımsız olarak, Irak’ın referanduma karşı tavrının ÅŸimdikinden farklı ne olacağını sorarak; Barzani/Kürt siyasilerin nerede yanlış yaptıklarını sorgulamalarını arzu ettiÄŸim bir paylaşıma verilen yanıtlar; “Türkiye bizi kırdı”dan öte deÄŸildi. Oysa bu iç siyasetin meÅŸgalesiydi.“Kestirmesi güç, Türkiye neden öngöremedi?” diyenlere de diyorum ki; Türkiye öngördü ve söyledi. Asıl sorun, yüzlerce yıldır gerçekleri göremeyen ve bunun nedenleri üzerine kapsamlı çalışma yapmayıp, güncel siyasetle ve sadece yaÅŸadıkları ülkeleri suçlayarak tatmin olanlar Kürt ve Kürt aydınları deÄŸil mi?
Kürtler’in en doÄŸal hakkıdır, bir devletlerinin olmasını talep etmek. Dolayısıyla, bu referandumdan heyecan duymak, desteklemek son derece tabii. Ancak, bir ÅŸeyi istemek, sahip olmaya yetmiyor. Sayfalarınıza astığınız, Akif Beki, Hakan Albayrak ve Fatih Altay’lının gaz alıcı yazılarıyla deÅŸarj olmak da yetmiyor.
Sormayalım mı hiç kendimize; 50-100 köyü olan vekiller, feodal yapınız ve asla karşı gelemediÄŸiniz aÅŸiretlerinizle, büyük ailelerin Barzani-Talabani örneÄŸindeki gibi gücü-rantı bölüÅŸememesi, PKK’yla, her grubun ayrı hegemonik düÅŸleri ve baÅŸkasından önce birbirinize attığınız kazıklarla nasıl yüzleÅŸiriz diye!
Sadece, baÅŸkalarını suçlayalım!
Bu arada beni de linç edin! Åžayet; “dost, acı söyler!” sözü anlamsızsa sizce!
Facebook Yorum
Yorum Yazın