Cinayeti Gördüm

Geçen ay Kadıköy’de miting vardı. Yaklaşık iki veya üç bin civarında bir kalabalık beni adeta dehşete düşürdü. Diyeceksiniz ki ne var burada? Onbinlerce, yüzbinlerce kişilik mitinglerden dehşete düşmedim de bu güne kadar; neden bu azınlık gruptan rahatsız oldum?

Zira ben ömrü hayatımda bu kadar seviyesiz, ahlaksız, terbiyesiz bir topluluğu bir arada görmemiştim. İnsan “eşrefi mahlukattır” der bizim temel kaynaklarımız. Ama aynı insanın şirazesi kaydığında ise “esfeli safilin (aşağıların aşağısı)” olarak da tarif eder aynı kaynaklar.

Bilindiği üzere insan bir damla sudan yaratılır. Bu bir damla su artık ana rahmine düştüğü andan itibaren (yani cenin halini aldıktan sonra) canlıdır. Tıpkı bir büyük insan gibi kalbi atmaya başlar.

Geçen günler, haftalar ve aylar sürecinde giderek gelişir. Bu rahme düşüş insanlık tarihi boyunca hep tartışma ve bir kavga konusu olmuştur. Bu cenin canlı kabul edilmelimidir? Yoksa edilmemelimidir? Bu konu belki  yıllarca veya yüzyıllarca daha tartışılacaktır. Biz burada işin tıbbi veya dini teorisini tartışacak değiliz. Şahsen ben bu konuda ciddi bir bilgi seviyesine de sahip değilim. Ama o mitingde açılan pankartlar ve atılan sloganlara inanın midem bulandı. Kısaca deniliyor ki “her ağacın altına yatarım ama evlenmem. Hamile kalırım ama doğurmam”, “Vajina bekçiliği yapma”, “Benim bedenim benim kararım”

Yani rahimdeki bebeği istediğim gibi öldürür, parçalatırım. Ya arkadaşlar ne oluyoruz? Bir insan nasıl bu kadar seviyesiz slogan ve pankartlar açabiliyor.

Bu cinayeti işlemeye karar verdiniz diyelim. Bari bu kadar edepsizce ilan etmeyin. Ne demek istediğime verir, hamile kalır, bebeği de öldürürüm. Bir topluluk bunu nasıl sloganlaştırır. Kur’ân-ın tabiri ile belhum adal (yani hayvandan daha aşağı) bir hâl alması gerekir ki bu beni çok üzüdü. Adeta cinayeti işleyenleri gördüm.