Bu sefer bu ayki yazımı evimden değil de oğlumun okulundaki çalışma odamdan yazıyorum. 2 yıldır görev aldığım Okul Aile Birliğindeki başkanlık görevim nedeniyle okullar kapanmış, sınavlar bitmiş olsa da bizlerin çalışmaları devam ediyor. Birazdan 8. sınıfların diploma ve kep atma törenleri yapılacak. Ardından velilerle birlikte bahçede hazırladığımız organizasyonda çocuklar hem eğlenecek hem de okulumuza veda edecekler.
Her başlangıç ve bitiş anlarında olduğu gibi içimden gelen ağlama isteğini zor engelliyorum. Yine burnumun direği sızlıyor. Biliyorum az sonra tören alanındaki yerimi aldığımda yine gözyaşlarımı tutamayacağım. Allah tüm yavrularımızın yolunu açık etsin, onları iyi insanlarla karşılaştırsın ve mutlu bir gelecekleri olsun.
***
Birkaç gün için memleketim İzmir’e gideceğim. Ardından yaz boyu ver elini köy… Yukarıda da dediğim gibi, ben başlangıç ve bitişleri sevmiyorum. Yaza başlamış olmak bile içimin huzursuz olmasına neden oluyor. Beni nelerin beklediğini bilmemenin verdiği huzursuzluk bu beklide. Oysa biliyorum ki, hayatımızda başlangıç ve bitişler iç içe geçmiştir ve bunlarla yaşamak zorundayızdır. Yine de her başlangıcın güzel ve mutlu olması gerekmediği gibi her bitişin de hayatımıza mutsuzluk getirdiği söylenemez.
“An” yaşanır ve biter. Tekrarı yoktur. Tekrarı yaşayabilmek için verilecek bir bedel, imkân ya da olasılık da yoktur. Mevlânâ’nın dediği gibi; “En büyük israf, ömrün boş yere harcanmasıdır. Çünkü bir saatlik ömür, yüz bin dinarla geri çevrilemez.” İşte tüm bunları düşününce güzel anları iyi değerlendirmek ve kötü anlardan doğru mesajları alıp yaşamı olgunlaştırmak gerek diye düşünüyorum.
***
Yazımın bundan sonraki kısmını İzmir’e gidip döndükten sonra yazıyorum. İçimde halâ koca bir hüzün var. Güzel anlar daha mı çabuk geçiyor ne? Gelsin diye beklediğin güne kavuşmak upuzunken özlemle dolu saatler göz açıp kapayıncaya kadar bitiveriyor. Ne kadar göreceli bir kavram şu zaman. Her güzel an yaşadığımda dediğim gibi içimden tekrar tekrar aynı sözü söylüyorum: Allah tekrarını nasip etsin…
Hep güzel günlerle, mutlu anlarla geçen, iyiliklerle dolu günlerinizin olması dileğiyle.
Aşk’ınız daim olsun, kötülükler ve telaşlar sizden uzak olsun da işleriniz rast gelsin...
Her başlangıç ve bitiş anlarında olduğu gibi içimden gelen ağlama isteğini zor engelliyorum. Yine burnumun direği sızlıyor. Biliyorum az sonra tören alanındaki yerimi aldığımda yine gözyaşlarımı tutamayacağım. Allah tüm yavrularımızın yolunu açık etsin, onları iyi insanlarla karşılaştırsın ve mutlu bir gelecekleri olsun.
***
Birkaç gün için memleketim İzmir’e gideceğim. Ardından yaz boyu ver elini köy… Yukarıda da dediğim gibi, ben başlangıç ve bitişleri sevmiyorum. Yaza başlamış olmak bile içimin huzursuz olmasına neden oluyor. Beni nelerin beklediğini bilmemenin verdiği huzursuzluk bu beklide. Oysa biliyorum ki, hayatımızda başlangıç ve bitişler iç içe geçmiştir ve bunlarla yaşamak zorundayızdır. Yine de her başlangıcın güzel ve mutlu olması gerekmediği gibi her bitişin de hayatımıza mutsuzluk getirdiği söylenemez.
“An” yaşanır ve biter. Tekrarı yoktur. Tekrarı yaşayabilmek için verilecek bir bedel, imkân ya da olasılık da yoktur. Mevlânâ’nın dediği gibi; “En büyük israf, ömrün boş yere harcanmasıdır. Çünkü bir saatlik ömür, yüz bin dinarla geri çevrilemez.” İşte tüm bunları düşününce güzel anları iyi değerlendirmek ve kötü anlardan doğru mesajları alıp yaşamı olgunlaştırmak gerek diye düşünüyorum.
***
Yazımın bundan sonraki kısmını İzmir’e gidip döndükten sonra yazıyorum. İçimde halâ koca bir hüzün var. Güzel anlar daha mı çabuk geçiyor ne? Gelsin diye beklediğin güne kavuşmak upuzunken özlemle dolu saatler göz açıp kapayıncaya kadar bitiveriyor. Ne kadar göreceli bir kavram şu zaman. Her güzel an yaşadığımda dediğim gibi içimden tekrar tekrar aynı sözü söylüyorum: Allah tekrarını nasip etsin…
Hep güzel günlerle, mutlu anlarla geçen, iyiliklerle dolu günlerinizin olması dileğiyle.
Aşk’ınız daim olsun, kötülükler ve telaşlar sizden uzak olsun da işleriniz rast gelsin...
Facebook Yorum
Yorum Yazın